Jonathan Lethem - Amnesia Moon

JONATHAN LETHEM

Amnesia Moon

(T³umaczy³ Miros³aw P. Jab³oñski)

Dla Karla Rusnaka,

i Giana Bongiorno

Dziêki nowemu prawu Kellogga w kwestii w³asnoœci, Edge mia³ autostradê tylko dla siebie.

Ca³a ta farba i asfalt to by³a teraz jego zabawka. „Po prostu musisz zdecydowaæ, co jest twoje”. Edge

mia³ dryg do dok³adnego zapamiêtywania s³ów Kellogga. „To, co widzisz, jest tym, co masz, Edge”.

Poziom adrenaliny rós³. Edge nacisn¹³ na akcelerator. Krajobraz ucieka³ do ty³u.

Jecha³ lew¹ stron¹, pasami prowadz¹cymi na zachód, mia¿d¿¹c ko³ami rosn¹ce w szczelinach

nawierzchni usch³e trawy. Sam jestem sobie panem, pomyœla³. Jadê autostrad¹ pod pr¹d. Moj¹

autostrad¹. Zwiêkszy³ szybkoœæ, a¿ stary samochód wpad³ w wibracjê. Znaki przy drodze widzia³ od

ty³u, ale wiedzia³, dok¹d zmierza. Poza Edge'em prawie nikt ju¿ nie jeŸdzi³ t¹ drog¹, poniewa¿ Edge by³

pos³añcem. „Nie strzelajcie do pos³añca”. W g³owie Edge'a panowa³ mêtlik myœli jego oraz Kellogga i

czêsto te Kellogga wydawa³y siê silniejsze. Nie wycieka³y tak szybko.

Nikt nie jeŸdzi³ t¹ drog¹, poniewa¿ od czasów wojny Hatfork by³o chorym miastem, pe³nym

mutantów i seksualnych dewiantów. Kellogg posy³a³ tu czasem swoich Rangersów z zaopatrzeniem, ale

nigdy nie przyjecha³ osobiœcie. Nienawidzi³ Hatfork, nazywaj¹c je „pijawk¹ w boku, cierniem w ³apie” i

„swoj¹ aborcj¹”. Edge myœla³ o nim jako o w³ochatym mieœcie. Ka¿da kobieta z Hatfork, któr¹ widzia³

rozebran¹ - a ogl¹da³ ich kilka - mia³a w³osy tam, gdzie nie powinna. Ka¿dy mê¿czyzna w Hatfork nosi³

brodê. Z wyj¹tkiem Chaosa.

Z piskiem opon przejecha³ zjazd z autostrady i musia³ siê cofn¹æ. Zje¿d¿anie podjazdem,

skrêcaj¹cym w przeciwn¹ stronê, okaza³o siê trudniejsze, ni¿ s¹dzi³ i wpad³ kilka razy w poœlizg, ale nie

mia³o to znaczenia. Nisk¹ estakadê zawia³o piaskiem i kurzem, co utrudnia³o rozró¿nienie, gdzie

koñczy³a siê autostra-da, a zaczyna³a pustynia; i jecha³o siê niemal tak samo, jak po pustyni.

Drogê do miasta wyznacza³y porzucone samochody. Mieszkañcy Hatfork, pomyœla³ Edge, nie

umieli dbaæ o swoje rzeczy. Pozostawiali je zawsze niczym statki na mieliŸnie, nie reperowane. A

samochody nie ros³y...

Edge zmaga³ siê z tym zdaniem. Samochody nie spadaj¹ z nieba, u³o¿y³ je w koñcu. Kellogg

powiedzia³by to lepiej, ale pieprzyæ to. Kellogga tutaj nie by³o.

Jad¹c przez miasto, widzia³ hatforczyków - g³ównie schowanych w domach i gapi¹cych siê

spoza zas³aniaj¹cych okna przeœcierade³; ale je¿eli chcia³eœ rozpowszechniæ jakieœ wiadomoœci,

powinieneœ siê udaæ do Multiplexu, gdzie mieszka³ Chaos. To by³o zadanie Edge'a - rozpowszechniaæ

nowiny. Przelecia³ przez œrodek miasta, obok wyschniêtego jeziora i przez promenadê, prosto do

Multiplexu. Edge nie zazdroœci³ mieszkañcom Hatfork, z ich nasiennymi orgiami i patetycznym,

zmutowanym potomstwem, ale czu³ zawiœæ w stosunku do Chaosa, który pozostawa³ po w³aœciwej

stronie rzeczy i mia³ ch³odne miejsce do mieszkania. Najch³odniejsze, po prawdzie. Kiedy jecha³

promenad¹, po raz kolejny podziwia³ sposób, w jaki Chaos bez koñca wypisywa³ swoje imiê

czerwonymi, plastikowymi literami na tablicy Multiplexu - tam, gdzie dawniej znajdowa³y siê tytu³y

filmów. Teraz w pierwszej sali grano CHaOs; w drugiej cHAOs, w trzeciej ChAoS. I tak dalej.

Kiedy przytoczy³ siê przed front Multiplexu, zatr¹bi³ dwa razy, a potem wysiad³ i dla

podkreœlenia swej obecnoœci zatrzasn¹³ drzwiczki. Nie widzia³ samochodu Chaosa. By³ tu sam.

Ró¿ne pomys³y miesza³y siê w mroku jego g³owy, podczas gdy szed³ do drzwi, a potem

porusza³ z chrobotem klamk¹. Nic. Chaos by³ zbyt m¹dry, by pozwalaæ komukolwiek myszkowaæ w

swoich w³oœciach.

Edge obszed³ olbrzymi budynek od ty³u, dochodz¹c do alei, która oddziela³a Multiplex od

zdewastowanego, spl¹drowanego sklepu Yariety. Znajdowa³y siê tam trzy zielone pojemniki na œmieci,

powyginane i pomalowane sprayem. W¹chaj¹c nieruchome powietrze, Edge odniós³ wra¿enie, ¿e poczu³

coœ smacznego, a kryj¹cego siê we wnêtrzu jednego z nich. Wspi¹³ siê po kolei na ka¿dy, zajrza³ do

wnêtrza, i w trzecim znalaz³ swoj¹ nagrodê - warcz¹ce czarne muchy pokrywa³y stos ptasich koœci,

mieni¹cych siê w s³oñcu zielono-fioletow¹ zgnilizn¹.

Edge zeœlizgn¹³ siê na zakurzon¹ ziemiê. Znalezisko nie by³o warte poniesionego zachodu.

„Trzymaj siê puszkowanej ¿ywnoœci”, to s³owa Kellogga. „Nie traæ kalorii na poszukiwanie

odpadków”. Edge pamiêta³, jak Kellogg opowiada³ mu o jedzeniu, którego prze¿ucie zabiera wiêcej

kalorii, ni¿ samo ich posiada - jedzenie, którym mo¿esz zag³odziæ siê na œmieræ. Ale rozpamiê-tuj¹c to

teraz, Edge doszed³ do wniosku, i¿ owo stwierdzenie nale¿a³o do tych nielicznych wypowiedzi Kellogga,

które ca³kiem bezpiecznie mo¿na by³o zaliczyæ do bzdur. Wszystko ma kalorie, powiedzia³ do siebie.

Drewno, papier, kurz - wszystko to ma kalorie. Wiem o tym z w³asnego doœwiadczenia. Wiem to - jak

to mówi Kellogg? - „empirycznie”.

To by³o wielkie s³owo i Edge poczu³ zadowolenie p³yn¹ce z przypomnienia go sobie wraz z tym,

co oznacza. Nie jestem g³upi, stwierdzi³. Tylko, kiedy próbujê z kimœ rozmawiaæ, denerwujê siê i

zapominam, co chcia³em powiedzieæ. Ludzie musz¹ byæ cierpliwi, kiedy dyskutuj¹ z nerwowymi

osobami.

S³oñce dokona³o tymczasowego najazdu przez porann¹ mg³ê, rzucaj¹c s³abe cienie na trotuar.

Edge zerkn¹³ na wst¹¿ki czarnych chmur. Chryste, pomyœla³, mam nadziejê, ¿e nie bêdzie padaæ.

Lepiej znajdowaæ siê w jakimœ wnêtrzu na pocz¹tku deszczu, nie wsiadaæ ani nie wysiadaæ z

samochodu, byle nie zmokn¹æ. Ta przeklêta rzecz „kumuluje siê”. To znaczy gromadzi.

Gmeraj¹c obojêtnie w kieszeniach d¿insów, Edge powêdrowa³ z powrotem w kierunku

autostrady i zosta³ zaskoczony widokiem samochodu Chaosa, zatrzymuj¹cego siê za jego wozem. Chaos

wysiad³, œciskaj¹c w ramionach plastikow¹ torbê, i zagapi³ siê na Edge'a, który podszed³ do niego

niemal tanecznym krokiem.

- Czeœæ, Chaos - powiedzia³. - Chcesz, ¿ebym ci otworzy³ drzwi?

- Powinieneœ zostawiæ auto na parkingu - odpar³ kwaœno Chaos.

Podniós³ wy¿ej swój baga¿, wy³owi³ z kieszeni klucze, otworzy³ drzwi i wst¹pi³ w mrok.

Przeszed³ przez wejœcie s³u¿bowe - ciemny, niski tunel, który bieg³, niczym szczurzy korytarz na statku,

wewn¹trz œcian olbrzymiego, wy³o¿onego dywanami hallu Multiplexu - do kabiny projekcyjnej. Chaos

zdawa³ siê unikaæ pomieszczeñ przeznaczonych dla publicznoœci.

- Wygl¹da, jakby mia³o padaæ - powiedzia³ Egde, czêœciowo jako usprawiedliwienie, ¿e za

blisko zaparkowa³, a czêœciowo, aby zmieniæ temat.

Szed³ w ciemnoœci za ponuro milcz¹cym Chaosem, œledz¹c - kiedy jego oczy przyzwyczai³y siê

do mroku - malutkie, fosforyzuj¹ce znaki firmowe na podeszwach sportowych butów tamtego. Czu³ siê

nieco oburzony jego pretensjami - parking, spustynnia³e akry bezsensownych ¿ó³tych strza³ek i linii,

znajdowa³ siê dobre æwieræ mili od drzwi Multiplexu.

Kabina projekcyjna by³a niekszta³tnym, podzielonym na poziomy pomieszczeniem, z malutkimi

okienkami wychodz¹cymi na szeœæ sal widowiskowych. Chaos usun¹³ projektory, ale urz¹dzenia do

klejenia i przewijania taœmy pozosta³y, na sta³e przymocowane do œcian. Edge stercza³ w pobli¿u

drzwi, czekaj¹c, a¿ Chaos zapali œwiece. Projektornia wype³ni³a siê sztuczn¹ s³odkoœci¹, za przyczyn¹

odœwie¿acza powietrza i pachn¹cych owocowo œwiec. W rezultacie Edge poczu³ siê g³odny. Wosk

tak¿e ma kalorie.

- Okay, Edge - odezwa³ siê Chaos. - Jak¹ masz tajemnicê? Wyrzuæ j¹ z siebie.

Usiad³ na spleœnia³ej sofie i zapali³ papierosa.

Edge opad³ na krzes³o i pochyli³ siê wyczekuj¹co. Chaos pchn¹³ paczkê lucky strike'ów w

poprzek stoj¹cego pomiêdzy nimi stolika i Edge wzi¹³ papierosa.

- Kellogg mówi, ¿e powinniœmy porozumieæ siê z królestwem zwierz¹t - powiedzia³, staraj¹c siê

przedstawiæ to ³agodnie i wiarygodnie.

Zapali³ zapa³kê i przytrzyma³ j¹ przy koñcu papierosa. Wiedzia³, ¿e musi dalej wyjaœniaæ.

- „Wieloryby i delfiny, przede wszystkim”. Oto, co powiedzia³ Kellogg.

Chaos rozeœmia³ siê.

- Jakie królestwo zwierz¹t? - zapyta³. - Jesteœmy na pustyni, Edge. Królestwo zwierz¹t

wymar³o. Kellogg nabra³ ciê tym razem.

Edge zaci¹gn¹³ siê g³êbiej lucky strikiem. Chcia³ przemówiæ w obronie Kellogga, ale zamiast

tego zakaszla³ spazmatycznie, wykrztuszaj¹c z p³uc dym.

- Nie marnuj moich papierosów na kas³anie - powiedzia³ Chaos.

- Przepraszam, cz³owieku. - Edge uœwiadomi³ siebie, ¿e zaczyna skamleæ, ale nie móg³

przerwaæ. - Naprawdê przepraszam.

Patrzy³, jak Chaos pali, i stara³ siê naœladowaæ jego technikê. Potem przypomnia³ sobie resztê

wiadomoœci.

- Przede wszystkim walenie i delfiny. Kellogg mówi, ¿e s¹ one „drzemi¹cymi” inteligentnymi

gatunkami na planecie.

- Co?

Edge podejrzewa³, ¿e by³o coœ z³ego w znaczeniu nowego s³owa. Nienawidzi³ poprawiania ju¿

raz zrobionej rzeczy.

- Dominuj¹cymi? - zasugerowa³.

- Mo¿liwe - stwierdzi³ obojêtnie Chaos. Rozrzutnie zdusi³ spory niedopa³ek na talerzu

poniewieraj¹cym siê na stoliku i powiedzia³ cicho:

- Pieprzony Kellogg.

Edge mia³ ju¿ dosyæ swego lucky strike'a, ale czu³, ¿e pójœcie w œlady Chaosa i zgaszenie

papierosa by³oby taktycznym b³êdem. Papierosy s¹ jak s³abe miejsce, pomyœla³. Poniewa¿ ka¿dy

wydawa³ siê pragn¹æ ich tak wœciekle, zawsze s¹dzi³, ¿e sprawi¹ mu przyjemnoœæ. Ale nie sprawia³y,

ani trochê. Postanowi³ jednak dla bezpieczeñstwa wypaliæ peta a¿ do samych palców.

- Jestem pewien, ¿e sam móg³by wyjaœniæ to lepiej - powiedzia³ do Chaosa. - Kiedy mówi³ do

mnie, to mia³o sens. Wiesz, Chaos, ¿e kiedy siê zdenerwujê, to wszystko spieprzê.

- W porz¹dku - stwierdzi³ tamten, bodaj pierwszy raz ze wspó³czuciem. - Zaczêcie tego

mog³oby okazaæ siê drobnym b³êdem.

- Nie - zaprzeczy³ Edge, odzyskawszy odwagê. - Powinieneœ by³ to s³yszeæ. Gwiezdny

horoskop Kellogga mówi, ¿e powinniœmy siê „po³¹czyæ” z wy¿szymi gatunkami. Pisces, dwie ryby.

Jego gwiazdy tak mówi¹ - z desperacji przyprawia³ swoj¹ przemowê fragmentami cytatów z Kellogga.

- Gówno mnie obchodzi, co mówi¹ jego gwiazdy.

- Pos³uchaj - powiedzia³ Edge szeptem; zachowa³ decyduj¹cy fakt na koniec. - Wiedzia³eœ, ¿e

delfiny chodzi³y kiedyœ po ziemi?

Chaos nic nie odpowiedzia³, a Edge pomyœla³, ¿e zagna³ go w kozi róg.

- Kellogg sprawdzi³ to - ci¹gn¹³ wylewnie. - „Ich nozdrza”. Nieszczêœcie tutaj, na górze,

zawróci³o je z powrotem do wody. Tak jak nas, rozumiesz? „Planetarna” katastrofa.

Przerwa³ i spojrza³ na niego znacz¹co.

- Rozumiesz to?

- Taaa... - stwierdzi³ Chaos oziêble; najoczywiœciej pojmowa³ znaczenie wyrazu. - Rozumiem.

Godzinê póŸniej Edge'a ju¿ nie by³o, gdy¿ w obawie przed deszczem popêdzi³ z powrotem do

swojego samochodu. Chaos zgasi³ po³owê œwiec i wyci¹gn¹³ siê na kanapie, krzy¿uj¹c nogi na

pod³okietniku. Wiatr wy³ cicho w rurach wentylacyjnych, a na suficie mruga³y nerwowe cienie.

Zmarszczy³ nos; Edge pozostawi³ po sobie nieœmia³¹ wizytówkê swego zapachu.

Chaos czu³, ¿e brakuje mu czegoœ do szczêœcia, czegoœ sprzed wizyty Edge'a; nie dawa³o mu

to spokoju, niczym deja vu. Paczka, przypomnia³ sobie. Podniós³ siê, przyci¹gn¹³ j¹ do siebie i rozerwa³.

W œrodku znajdowa³y siê trzy pojemniki z woskowanego kartonu, zaklejone czarn¹ taœm¹ izolacyjn¹.

Na boku jednego by³a wydrukowana rozmazana czarno-bia³a fotografia m³odej dziewczyny, podpisana:

ZAGINIONA. Nie ma ju¿ mleka, pomyœla³ Chaos. Nie bêdzie wosku ani papieru. A ona nadal jest

nieobecna.

Œciskaj¹c jeden z kartonów, opad³ ponownie na sofê. Oderwa³ taœmê, szarpniêciem poszerzy³

postrzêpiony otwór i poci¹gn¹³ d³ugi, wolny haust pozbawionego smaku alkoholu, pozwalaj¹c

czêœciowo sp³yn¹æ mu po podbródku, czuj¹c go niczym ognisty wodospad, wdzieraj¹cy siê do jego

wyschniêtego, pustego brzucha. Jeden ³yk, drugi. Potem, chwilowo zaspokojony, pozwoli³ spocz¹æ mu

w ¿o³¹dku, ³ykn¹wszy powietrza zamiast popitki.

Pierwsze chrapniêcie rozbudzi³o go na tyle, ¿e odstawi³ karton na pod³ogê i zauwa¿y³ wci¹¿

p³on¹ce œwiece. Nie obesz³o go to jednak na tyle, ¿eby wstaæ i je zgasiæ. Maj¹c nadziejê, ¿e upicie siê

pozwoli mu nie œniæ, unika³ snu przez dwa dni, czekaj¹c, a¿ Decal przedestyluje alkohol, i teraz nie by³

w stanie walczyæ z sennoœci¹ ani chwili d³u¿ej.

Sen okaza³ siê ostro zarysowany i tak realny, ¿e zdawa³ siê ogarniaæ Chaosa nawet wczeœniej,

nim na powrót zasn¹³.

Znajdowa³ siê na otwartej przestrzeni, na solnej równinie, go³ymi rêkami kopi¹c dziurê w

zwartym, suchym piasku. Tam pod spodem by³o coœ wa¿nego. Za plecami mia³ fioletowe od radiacji

niebo. Grzeba³ w ziemi, zupe³nie zdesperowany, czuj¹c nieodparty przymus.

Bardzo szybko wierzchnia warstwa rozkruszy³a siê pod jego paznokciami, otwieraj¹c g³êbokie

zapadlisko. Piasek osuwa³ siê do otworu i Chaos stara³ siê cofn¹æ, ale by³o za póŸno. Zosta³

nieub³aganie wci¹gniêty w ciemnoœæ. Wpad³.

Zanurzy³ siê w zimnej wodzie i otworzy³ oczy. Pogr¹¿a³ siê w podziemnej rzece i mimo

przemokniêtego, ciê¿kiego ubrania, pêtaj¹cego mu ruchy, czu³ siê bezpiecznie. Pop³ynê pod ziemi¹,

pomyœla³. Ufa³ swemu poczuciu orientacji. Wios³owa³ ramionami, utrzymuj¹c cia³o w równowadze.

Mo¿e przep³ynie pod ziemi¹ ca³¹ drogê do Cheyenne.

Potem ponad nim wzniós³ siê jakiœ kszta³t, przes³aniaj¹c mu widok. Chaos spostrzeg³ z gorzkim

rozczarowaniem, ¿e by³o to olbrzymie cia³o Kellogga, œmiesznie pluskaj¹cego siê w wodzie, jak zawsze

z gigantycznym cygarem zaciœniêtym w uœmiechniêtych ustach. Wy³oni³ siê nad Chaosem niczym jakiœ

podwodny zeppelin.

Widzia³ teraz, ¿e Kellogg ulega³ transformacji. P³etwy zamiast ramion, nogi zwê¿aj¹ce siê w

szeroki, wios³uj¹cy ¿wawo ogon. Wyszczerzy³ siê do Chaosa, który wpad³ w panikê. Kellogg nadyma³

siê, rozci¹gaj¹c ponad nim jak chmura, zas³aniaj¹c dostêp do powietrza. Chaos spojrza³ w dó³; g³êbia

przeradza³a siê w ciemnoœæ.

Cholera. Sk¹pany we w³asnym pocie, znalaz³ siê z powrotem na kanapie. To dzia³a³o niczym

mechanizm zegarowy; obsesje Kellogga promieniowa³y na zewn¹trz, naje¿d¿aj¹c sny Chaosa.

Kiedy Kellogg podnieca³ siê czymœ tak bardzo, ¿e wysy³a³ Edge'a jako herolda miejskiego,

stanowi³o to chyba najgorsz¹ chwilê na sen, stwierdzi³. Albo mo¿e by³o na odwrót - Kellogg wys³a³

Edge'a, poniewa¿ czu³, ¿e Chaos od dawna nie œni³.

Chaos pomyœla³ ponownie o zatankowaniu samochodu po dach i udaniu siê na d³ug¹

przeja¿d¿kê. Jak daleko musia³by odjechaæ, aby móc cieszyæ siê zdrowym, nocnym snem? Czy

powinien w ogóle wydostaæ siê poza zasiêg Kellogga? Zastanawia³ siê, czy jest jedynym, któremu to

przeszkadza; czy reszta by³a tak przyzwyczajona do snów Kellogga, ¿e nikogo to nie obchodzi³o?

Pewnego dnia musia³ to zrobiæ. Odkryæ, co pozosta³o; je¿eli pozosta³o cokolwiek. Obawia³

siê, ¿e czeka³ zbyt d³ugo. Powinien by³ zrobiæ to wczeœniej - czyli kiedy? Lata temu. Gdy dzia³a³y

wszystkie samochody.

Tylko Kellogg móg³ teraz tego dokonaæ, nikt inny nie mia³ odpowiednich zasobów do

przedsiêwziêcia tak dalekiego wyjazdu. Kellogg mia³ mo¿liwoœci, poniewa¿ ka¿dy robi³ wszystko,

cokolwiek mu kaza³. Kiedy Kellogg wêdrowa³ woko³o, nazywaj¹c rzeczy od nowa, nikt nie usi³owa³ go

powstrzymaæ. W³¹cznie z nim samym; musia³ to uczciwie przyznaæ. Teraz Chaos nie pamiêta³ ju¿

nawet, jak siê dawniej nazywa³. Przedtem.

Usiad³ gwa³townie na kanapie i wytar³ czo³o rêkawem. Przenikn¹³ go skurcz g³odu i wiedzia³,

¿e musi zdobyæ jakieœ jedzenie. Musia³ odwiedziæ Siostrê Earskin bez wzglêdu na to, jak bardzo tego

nie lubi³. Nie znosi³ wychodzenia do Hatfork po którymœ ze snów Kellogga - wszystko znajdowa³o siê

wówczas pod jego zaklêciem; nawet bardziej ni¿ zwykle.

Siostra Earskin prowadzi³a dla genetycznie zmutowanych banitów z Hatfork sklep z artyku³ami

mieszanymi. Handlowa³a g³ównie puszkowan¹ ¿ywnoœci¹ oraz u¿ywanymi przedmiotami z odzysku,

przebranymi wczeœniej przez Ma³¹ Amerykê, gdzie Kellogg i jego Rangersi koordynowali dystrybucjê.

Swoj¹ dzia³alnoœæ prowadzi³a w starym Holiday Inn - mieszka³a w jednym z bungalowów, stoj¹cych za

pustym, niebieskim basenem.

Chaos zaparkowa³ na podjeŸdzie i poszed³ do g³ównego wejœcia. Okolicê szpeci³y

samochody; niektóre zaparkowane, inne porzucone. Chmury zniknê³y; s³oñce pra¿y³o, rozgrzewaj¹c

chodnik i sprawiaj¹c, ¿e Chaos czu³ sw¹ s³aboœæ. S³ysza³ dobiegaj¹ce ze œrodka g³osy i poœpieszy³ w

ich kierunku.

Na betonowych stopniach przed hallem siedzia³a ubrana w ³achmany dziewczynka, okryta od

stóp do g³ów piêknymi, jedwabistymi w³osami. Kiedy siê zbli¿y³, zerknê³a na niego. Uœmiechn¹³ siê

s³abo i powiedzia³:

- Przepraszam.

Czu³ siê os³abiony z g³odu.

Wewn¹trz, na spleœnia³ych kanapach hotelowego hallu, siedzieli Siostra Earskin oraz rodzice

dziewczyny - Gif i Glory Selfowie. Kiedy Chaos wszed³, przestali rozmawiaæ.

- Czeœæ, Chaos - powita³a go radoœnie Siostra Earskin. - Czu³am, ¿e siê dzisiaj zobaczymy.

Jej pomarszczona twarz wykrzywi³a siê w wymuszonym uœmiechu.

- Znasz Selfów, Chaos, no nie? Gifford i Glory.

- Jasne - potwierdzi³ Chaos, skin¹wszy im g³ow¹. - Pos³uchaj, co mogê dostaæ do jedzenia?

- No có¿ - odpar³a Siostra Earskin. - Mamy butelkowan¹ zupê...

- Konserwy - powiedzia³ Chaos. - Co masz w puszkach? Nie lubi³ zup starej kobiety:

wodnistego bulionu z przera¿aj¹cymi kawa³kami jakiegoœ zwierzêcia, które pad³o tego poranka.

- Nic - odpar³a niewyraŸnie Siostra Earskin. - ¯adnych puszek.

Gifford Self uniós³ brwi.

- W³aœnie o tym mówiliœmy, Chaos, kiedy wszed³eœ. Od tygodnia Kellogg nie przys³a³

¿adnych konserw - stara³ siê patrzeæ Chaosowi w oczy, ale ten uciek³ wzrokiem na bok.

- Czy przeje¿d¿a³ têdy dzisiaj rano jakiœ samochód? - zapyta³a Siostra Earskin; jej g³os pe³en

by³ ukrytych znaczeñ.

- Edge - odpar³.

- Co...

- Ka¿dy, kto pójdzie spaæ, dowie siê, jakie s¹ wieœci - stwierdzi³ Chaos. - Dzisiejsze zwi¹zane

s¹ z wielorybami i delfinami. Nic na temat puszkowanej ¿ywnoœci.

Zapad³o milczenie.

- Mieliœmy nadziejê. Chaos, ¿e mo¿e pojecha³byœ do Ma³ej Ameryki i zamieni³ s³owo z

Kelloggiem - przerwa³a je z rozpacz¹ Siostra Earskin.

Gifford Self siedzia³, g³aszcz¹c sw¹ brodê.

- Wiecie, co siê sta³o, kiedy ostatnim razem pojecha³em do

Ma³ej Ameryki? - spyta³ Chaos. - Kellogg wsadzi³ mnie do wiêzienia. Powiedzia³, ¿e mam

Marsa w ascendencie. Albo w opozycji do ascendentu. Coœ w tym rodzaju.

Czu³, ¿e jego twarz nabiega czerwieni¹. Mo¿e, mimo wszystko, móg³by coœ zrobiæ w sprawie

¿ywnoœci? Jego ¿y³y domaga³y siê wiêkszej iloœci alkoholu. Przekl¹³ siê w duchu za opuszczenie

Multiplexu. Gif i Glory siedzieli, patrz¹c na niego w niemym oczekiwaniu.

- Czemu nie zjecie swojego dziecka? - zapyta³. - Wygl¹da jak zwierzê.

I wyszed³ z powrotem w brutalne œwiat³o s³oñca, zanim zd¹¿yli mu odpowiedzieæ. Dziewczynki

Selfów nie by³o na schodach. Potem zobaczy³ j¹, klêcz¹c¹ przy jego samochodzie i zasysaj¹c¹ przez

plastikow¹ rurkê benzynê z baku. Cofn¹³ siê w cieñ wejœcia i obserwowa³, niewidoczny, jak kucaj¹c na

w³ochatych udach, przechyla otwarty koniec rurki nad plastikowym pojemnikiem. W koñcu pobieg³

przez parking. Odwróci³a siê, zmro¿ona strachem, patrz¹c wielkimi oczami; paliwo nadal s¹czy³o siê do

puszki. Podszed³ do niej z boku.

- Nie przerywaj, ma³a. Nie rozlej ani kropli. Potaknê³a w pe³nym obawy milczeniu. Chaos

widzia³, jak trzês¹ siê jej rêce. Siêgn¹³ do baku i wsadzi³ rurkê do œrodka.

- Mówisz? - zapyta³; podniós³ rurkê powy¿ej poziomu zbiornika.

Spojrza³a na niego.

- Umiem dobrze mówiæ.

- Pamiêtasz, co by³o przedtem? Znaczenie wydawa³o siê jasne.

- Nie.

- Rodzice mówili ci o tym?

- Trochê.

- No có¿, ma³e dziewczynki nie robi³y dawniej takich rzeczy - powiedzia³ i natychmiast tego

po¿a³owa³. Nostalgiczne moralizatorstwo.

- Zapomnij o tym.

Wyrzuci³ rurkê. Roni¹c krople benzyny, zwinê³a siê w spiralê i wyl¹dowa³a na pomoœcie

pustego basenu. Wsiad³ do auta. Dziewczynka wsta³a i czyœci³a z kurzu swoje szare d¿insy. Zadar³a

g³owê i zagapi³a siê na Chaosa; zastanowi³ siê, co widzia³a. Nietoperza? Mieszkañca jaskini?

- Dobra - powiedzia³.

- Dok¹d jedziesz? - zapyta³a nieœmia³o. Pomyœla³ o radzie, jakiej przed chwil¹ udzieli³ jej

rodzicom, zastanawiaj¹c siê, czy byliby w stanie to zrobiæ?

- Wsiadaj - powiedzia³, powodowany nag³ym impulsem.

Siêgn¹³ na drug¹ stronê i otworzy³ drzwi od strony pasa¿era. Dziewczynka odskoczy³a i

pomyœla³, ¿e ucieknie, ale po chwili pokaza³a siê z drugiego boku samochodu i wspiê³a na siedzenie

obok niego. Nie odezwali siê do siebie, zanim nie znaleŸli siê na otwartej autostradzie poza miastem. Nie

by³ pewny, dok¹d jedzie. S³oñce sta³o teraz nisko i zmierzali mu naprzeciw.

- Mia³aœ sen? - zapyta³.

- Taaa... - oœwiadczy³a promiennie. - Kellogg by³ wielorybem. Po³kn¹³ mnie i znalaz³am siê w

jego brzuchu. By³o tam pe³no ludzi-ryb...

- Okay - przerwa³ jej. - Sk¹d wiesz, co to jest wieloryb?

- Z ksi¹¿ki.

- Widzia³aœ kiedykolwiek Kellogga?

- Nie.

- To dupek. Chcesz go poznaæ?

- Pewnie.

Zastanowi³ siê, czy ona wie, ¿e Kellogg jest tym, którego w koñcu spotka. Odwróci³ siê i

ponownie pochwyci³ jej wzrok.

- Twoi rodzice chcieli, ¿ebym poprosi³ Kellogga o wiêcej jedzenia.

Nie odpowiedzia³a.

- Nie wiedz¹ najwa¿niejszej rzeczy na ten temat.

Dziewczynka wróci³a do obserwowania ja³owych przestrzeni, które mijali, jakby myœla³a, ¿e

coœ tam wypatrzy. Obróci³ wsteczne lusterko tak, ¿e móg³ j¹ obserwowaæ. Zauwa¿y³, ¿e

Jonathan Lethem - Amnesia Moon

相关推荐

开通VIP享超值会员特权

作者详情

相关内容

热门标签

举报选择: